رمان ایرانی
تاریک ماه
میرجان یاغی جوان و عاشقی است سرگردان کوه‌ها و شنزارهای تفتیده جنوب. راوی به اجبار مدت زیادی را تنها و بدون آذوقه در کوهستانی دور دست می‌گذراند و با گوشت شکار و دانه کنارهای کوهی ارتزاق می‌کند. عشق و وهم، ترس و تنهایی، آوارگی و اضطراب، تخیل و تردید، شخصیت اصلی این رمان را در نهایت به پرتگاهی هولناک سوق می‌دهند که خود او هیچ دخالتی در ایجاد موقعیت‌هایی که می‌خواهد از آن‌ها بگریزد نداشته است. تاریک ماه روایت جور رفته بر انسانی است که رویدادهای ناگهانی زندگی، او را بی آن‌که بتواند بر آن‌ها چیرگی یابد به سمت نابودی سوق می‌دهند.
زیبای هلیل
شهر به غایب غریب می‌نمود با دیوارهای بلند و برج و باروهای مستحکم،منازل اعیانی خوش‌ساخت،خیابان‌های تر و تمیز و کوچه‌های باز ارابه‌رو،به نظر می‌آمد بازار بزرگ و مرکزی،جایی که من ایستاده بودم،زاویه‌ی غربی شهر را به شرق متصل می‌کند.
نهرهای قنوات و انشعابات فرعی رود هلیل،عمیق و زلال، از میان شهر می‌گذشت،در زیر پل‌های کوچک چوبی می‌گشت و مثل اژدهایی آرام ...
شب جاهلان
صدای جوانانه‌ی موسی سحر داشت؛ ساحرانه می‌خواند، غریب و جادویی و دلنواز. ذهن مردان کار و کشت را به دوردست‌های جوانی می‌برد؛ به عاشقی‌ها و اشتیاق‌ها، کشتی گرفتن‌های سر خرمن‌جای، به کانال‌بندی‌های دسته‌جمعی، به روزگاری که دختران جوان به خوشه‌چینی می‌آمدند و مردان عزب‌دل در گروی زنی داشتند. موسی جوانی را دوباره در دل‌های مردان کار و کشت شعله‌ور می‌کرد؛ ...
