رمان ایرانی
دختر آذر
همیشه تصور می‌کردم می‌توانم خطی میان امروز و گذشته و تمام سال‌های تلخی که داشته‌ام رسم کنم و از نو زندگی تازه‌ای بنا کنم. اما مثل این‌که کابوس آن سال‌ها نمی‌خواهد مرا به حال خود رها سازد و همچون بختک بر وجودم سایه افکنده است. شاید هم تمامی آن خاطرات جزئی از وجود من شده‌اند که از امروز و فردا تفکیک‌ناپذیرند.
در چشم من طلوع کن
همه می‌پرسند: چگونه شناختی‌اش؟
و من می‌گویم: در سخت‌ترین شرایط، آن هنگام که به قول قدیمی‌‌ترها دنیا از من برگشته بود، او پناهم شد و پناهش دادم.
امروز معنای آغازی دوباره را همراه با آن که نه تنها من بلکه تمامی مردم این سرزمین به او و مانند او می‌بالند، می‌فهمم.
من ارزش لحظه‌ای را که با تو زندگی در چشم من ...
سیروان
آن‌قدر گفته می‌شود و تکرار تمامی حرف‌هایی که درباره‌ات می‌گویند که کم‌کم در ذهن خودت نیز می‌نشیند و باور می‌کنی پچ‌پچ‌های دیگران را که امروز با صدای بلندتر بر زبان می‌رانند.
وقتی سخن نمی‌گویی، وقتی اعتراض نمی‌کنی احساس گناه بر وجودت مستولی می‌گردد و می‌شوی بنده همان حس گناه ناکرده!
یا باید به جهنم قضاوت دیگران و زخم زبان همیشگی‌شان ...
با تو آرومم
وقتی خوب نگاه می‌کنم.
به تمامی بالا و پایین‌هایی که از سر گذرانده‌ایم.
می‌بینم زندگی به هیچ نمی‌ارزد، هیچ.
اما واقعیت تلخ‌تر آن است که.
چیزی ارزشمندتر از زندگی هم نداریم، هیچ‌چیز!
وقتی همین زندگی به تبی و آهی بند است.
تنها چیزی که برای ما باقی می‌ماند، رابطه‌هاست.
که در سختی‌ها، پایداری‌اش مشخص می‌گردد.
و تنها اندک دوستان واقعی ...