چیزی به فردا نمانده است
دیگر چیزی نمانده بود. بایست منتظر میماند. صبحها زنبیل برمیداشت و به پارک میرفت. ترکش نمیشد؛ زمستان و تابستان کارش همین بود. توی پارک اول روی نیمکت مینشست خستگی درکند بعد دست توی زنبیلش میکرد، بافتنی نیمه کارهاش را درمیآورد و شروع میکرد به بافتن. فقط هم آستین میبافت. میبافت و میبافت و این تمامی نداشت. پیش از رفتن هم ...
چند واقعیت باور نکردنی
پیش از این خیال میکردم خودکشی نفرین و لعنت است اما حالا گمان میکنم شوخی کوچکیست با اصل خلقت. میل به آن در برخی آدمها هست، چون غریزهای در کنار سایر غرایز؛ به قدرت گرسنگی و شهوت نیست اما سمجتر از آنهاست.