نمایش‌نامه و فیلم‌نامه
پیاده در هوا
شادی وصف‌ناپذیری قهرمان داستان را در بر می‌گیرد و او سرمست از یقین، احساس سبکی کرده و شروع به دویدن می‌کند. ناگهان پلی نقره‌ای، بر بالای پرتگاه مسلط بر قله‌ای نورانی پدیدار می‌شود. قهرمان؟ هیجان‌زده از یک شادی احمقانه از روی زمین جدا شده و فریاد می‌زند: یه دفعه راه پرواز کردن رو یاد گرفتم. چطور این کار ساده رو فراموش کرده بودم؟ پرواز برای همه آدم‌ها ضروریه، مثل نفس کشیدن. همه آدم‌ها می‌تونن، یعنی بلدن.
صفحه نویسنده
اوژن یونسکو
۲۳ رمان
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (5 July 1889 – 11 October 1963) was a French poet, novelist, dramatist, designer, boxing manager, playwright and filmmaker. Along with other Surrealists of his generation (Jean Anouilh and René Char for example) Cocteau grappled with the "algebra" of verbal codes old and new, mise en scène language and technologies of modernism to create a paradox: a classical avant-garde. His circle of associates, friends and lovers included Jean Marais, Henri Bernstein, Édith Piaf, whom he ...
مردی با چمدان‌هایش (گفتگو با ژاک مکلر کارگردان و متخصص آثار یونسکو و پژوهش به زبان فرانسه از کیکاووس کامیابی مسک)
پزشک روانشناسی، که از استادان صاحب‌نظر در روان‌کاوی است می‌گوید: رویا درامی است که ما در یک زمان هم نویسنده‌اش هستیم، هم بازیگر اصلی‌اش و هم تماشاگرش. در واقع ما همیشه در رویا، در موقعیتی خاص به سر می‌بریم و این خود درجه کمال تئاتر است...
کرگدن
مشکل می‌توان اوژن یونسکو را، بهتر از اوژن یونسکو تفسیر کرد. اوژن یونسکو، زاییده دنیای رهایی و تخیل خویشتن است که بی‌پیچ قید و بندی، با نگاهی گزنده و مضحک دنیا را به تصویر می‌کشاند. با نقب به خود و به من و به تو و دیگری، دنیا را می‌گوید و درباره نوشته‌هایش می‌گوید:
وسوسه‌های متناقض یا مکمل مرا به نوشتن ...
قربانیان وظیفه (نمایش‌واره) نمایش‌نامه
بودن یعنی زندگی جسمانی و اجتماعی، یعنی تسلیم اوامر جسمانی و پیکره اجتماعی شدن، زندگی کردن و اجتماعی شدن تنها به این بها، امکان‌پذیر است. در نتیجه ما همه قربانیان وظیفه هستیم. تئاتر برای من یک اعتراف است. نمایش من درون من است. اغلب به خود می گویم: درونم جهانی است خرد که جهان کلان را به تصویر می‌کشد.
صندلی‌ها
نمایش از یک سو بی‌معنایی و بی‌محتوایی واقعیت و اندیشه انسانی را بیان و از دیگر سوی صحنه را با «صندلی‌ها» و حرکات پی‌درپی می‌کند. موضوع «صندلی‌ها» پیام شکست‌های زندگی و ناکامی‌های اخلاقی نیست بلکه خود «صندلی‌ها»ست، یعنی {وجود شی،} و نبود انسان، امپراتور و خدا. موضوع جهان غیر واقعی و فراطبیعی خالیست. موضوع هیچ است.