نمایش‌نامه
زهور (3 نمایش‌نامه)
حضرت آقای آریان‌فر یا، صمیمی ترک، جنوبی مهربان من، که در مسافت جغرافیایی ما این همه دوری، اما، این همه نزدیکی و با دل من جوری. وقتی نمایش‌نامه‌های «زهور» و «موعود» را خواندم، بی‌تکنیک فاصله یا بیگانه‌سازی صحنه، گویی درام‌هایی دوردست از قبایل ساحلی یا اندلس قدیم خوانده‌ام: انسان‌های گرم زنده، بحران سنت و اوج سرنوشت، فضاهای معلق مه گرفته، قیافه پررنگ پدرسالار...این‌ها نیروهای دراماتیک نمایش‌نامه‌های تو هستند که تراژدی‌های خون و تقدیر را به صحنه می‌کشند، بی آنکه در چالابه‌های روز از جنس فمینیسم کپسولی در بغلتی، یا در بافت پشت مغزی دیالوگ و فرم‌های سطح سرگیجه بگیری، و یا به طمطراق نعش‌های خشکیده باستانی برای نمایش ما عظمت قلابی درست کنی.
بانوی مه
گفتم: مراقب خواب‌هایم باش، خندیدی و
میان موجی از نور گم شدی.
گفتم: ببین سنگین از گفتنم و خسته
نگفتن.
گفتم: در گلوم هزار ترانه مفقود
جا خوش کرده است پری جان.
گفتم: می‌ترسم اتفاق ناخواسته، بیاید و
فرصت خواندن را بگیرد از من و من، تنها
عاشق تو، می‌ترسم... می‌ترسم به اشاره‌ای
نابهنگام بمیرم.
گفتم: و...
نه. هیچ نگفتی، سکوت بود و تو، در حالی
که کوچه با تمام برفی ...
شبی که گوزن‌ها در آتش سوختند
امان از گوزن‌ها، سینما رکس و صدای لیک و سنج و دمامی که بی‌گاه دست مرا می‌گیرند و به گورستان آبادان می‌بردند، گورستانی که پر است از بوی لیک، گریه و چهره‌هایی که زیر لایه‌ای از اشک و گل برق می‌زد. گورهای بی‌نام، اجساد سوخته بی‌نام، گورهای انفرادی، گروهی و دسته‌جمعی و زنان مویه‌گری که جز زلف پریشان برای پنجه‌های ...
