بریده‌هایی از رمان وداع با اسلحه

دنیا همه را در هم می‌شکند، ولی پس از آن خیلی‌ها جای شکستگی شان قوی‌تر می‌شود. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

شب ممکن است برای مردمان تنها، همین که تنهایی شان آغاز شد، وحشتناک باشد. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

وقتی آدم چیزی نداشته باشه که ببازه، اداره کردن زندگی چندون سخت نیست. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

یک طبقه‌ای بر این کشورها حکومت می‌کنه که کودنه، هیچ‌چیزی نمی‌فهمه، هرگز هم نمی‌تونه بفهمه. به این علته که ما گرفتار این جنگ هستیم. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

ترسو هزار دفعه می‌میره، شجاع فقط یک دفعه. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

موقع جنگ خورد و خوراک باعث پیروزی نمی‌تونه بشه، اما باعث شکست می‌تونه بشه. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

پیران عاقل نمی‌شوند، محتاط می‌شوند. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

من میدانم که شب مثل روز نیست؛ میدانم که همه چیز فرق می‌کند، موضوع‌های شب را نمی‌توان در روز بیان کرد، برای اینکه دیگر وجود ندارند، وشب ممکن است برای مردمانِ تنها، همین که تنهایی شان آغاز شد، وحشتناک باشد. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

گفتم: تو برو بیرون. اون یکی هم همینطور.
ولی پس از آنکه آنها را بیرون کردم و در را بستم و چراغ را روشن کردم دیدم فایده ای ندارد. مثل این بود که با مجسمه ای خداحافظی کنم. کمی بعد بیرون رفتم و بیمارستان را ترک گفتم و زیر باران به هتل رفتم. وداع با اسلحه ارنست همینگوی

- پیغام عقب نشینی هم از لشگر رسید.
- من گفتم: ما تحت نظر لشگر کار می‌کنیم ، ولی این جا تحت امر شما هستم. طبعا وقتی شما بگید برو ، من میرم ، ولی فرمان‌ها رو درس معلوم کنید چیه.
- فرمان اینه که ما این جا بمونیم ، شما زخمی‌ها رو از این جا به مرکز ببرین.
- گفتم: بعضی وقتا هم از مرکز زخمی‌ها رو به بیمارستان صحرایی می‌بریم. ببینم ، من تا حالا هیچ عقب نشینی ندیده ام ، اگر قرار بشه عقب نشینی کنیم ، این همه زخمی رو چطور ببریم ؟
- زخمی‌ها رو نمی‌بریم ، بقیه رو ول می‌کنیم.
- پس من با ماشینا چه ببرم ؟
- لوازم بیمارستان را ببر.
- گفتم: بسیار خوب. وداع با اسلحه ارنست همینگوی