سرزمین پدری

دنیل توی بادگیر - دالانی باریک بین دو دیوار بلند آجری که زمین بازی را به شهرک وصل می‌کند - ایستاده. در روزهای توفانی، باد توی بادگیر می‌وزد و می‌چرخد و بالای به اصطلاح زمین چمن بین چهار مجتمع، گردبارد می‌شود. هر چه به زمین میخ نشده به هوا بلند می‌شود. رخت شسته‌ها، آشغال، گرد و خاک. حتی پای آدم‌های بزرگ از زمین کنده می‌شود. چند وقت پیش مردم از یک گربه پرنده حرف می‌زدند...