مجموعه داستان داخلی
عکس سلفی با مرده
حالتی توی چهره پیرمرد بود که توی سایه‌روشن‌های سیاه‌قلم روی کاغذ درنمی‌آمد. چهره پیرمرد هر لحظه داشت سرد و خاموش می‌شد و چیزی انگار ته‌مانده رنگی را که توی صورتش بود، می‌لیسید و به جای آن سفیدی سردی می‌دوید روی پوستش. گیج و منگ داشتم سعی می‌کردم چهره پیرمرد را با نوک مداد روی کاغذ سفید سنجاق کنم.
تا دوشنبه دیگر
پلک‌هایم را می‌بندم. دوباره برف می‌آید. دوباره درخت‌ها مثل دست‌های خشک شده از زیر خاک قد می‌کشند بیرون و صف می‌بند کنار هم. جاده مثل نواری سیاه از سینه کوه‌های دور باز می‌شود و راه می‌افتد تا از میان درخت‌ها بگذرد و جایی در دامنه کوه‌های شبح‌گون رو به رو تمام شود. آمبولانسی از پشت پیچی بیرون می‌آید و ...